فضاء (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَضاء (به فتح فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای ميدان و زمين وسيع است. اين لفظ سه بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
فَضاء به معنای ميدان، زمين وسيع و مكان وسيع است. و در اصطلاح جغرافيا مكاني كه زمين و جو در آن قرار گرفتهاند.
امیرالمومنین (علیهالسلام) درباره بنده
دنیا میفرمایند:
«فَیُلْقَی بِالْفَضَاءِ مُنْقَطِعاً أَبْهَرَاهُ هَیِّناً عَلَی اللَّهِ فَنَاؤُهُ» «به بیابانى افتاده رگهاى حياتش قطع گردد، نابوديش در پيشگاه
خداوند بى اهميّت و افكندنش به قبر بر دوستانش آسان باشد»
«قطع ابهر» كنايه از
مرگ است (شرحهای حکمت:
)
«وَ الْفَضَاءِ الْمُنْفَرِجِ» «فضاى پهناور»
(شرحهای خطبه:
)
«عَصْفَهَا بِالفَضَاءِ» «با همان شدّت كه در فضا مىوزيد بر امواج آب نيز حمله ور شد»
(شرحهای خطبه:
)
از این ماده سه مورد در «نهج» آمده است.
•
بنایی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فضاء »، ج۲، ص۸۲۰.