منشأ این نسبت، استحکام پایه ها و گسترش فقه شیعه به دست آن حضرت است؛ هرچند تأسیس و پایه گذاری آن به عصر پیامبر صلّی اللّه علیه و آله و امامان پیشین باز می گردد، لیکن پیشوای ششم علیه السلام با توجه به شرایط سیاسی و فرهنگی پیش آمده، نقش بیشتری در نهادینه سازی ارکان و گسترش فروع و ابعاد آن داشتند. بدین جهت فقه شیعه به عنوان «فقه جعفری» شناخته می شود.
