فناء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فَناء (به فتح فاء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای از بين رفتن است.
موارد زيادى از این واژه در «
نهج البلاغه» ديده مى‌شود.
فَناء به معنای از بين رفتن است.
به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:
امیرالمومنین (علیه‌السلام) درباره مردم فرموده اند: مردم در
دنیا دو نوعند، يكى كار مى‌كند براى دنيا، دنيا او را از
آخرت مشغول كرده، بر فرزندانش از فقر مى‌ترسد،
«فَيُفْنِي عُمُرَهُ فِي مَنْفَعَةِ غَيْرِهِ» «
عمر خود را در نفع ديگران از بين مى‌برد.»
(شرح‌های حکمت:
)
حضرت (علیه‌السلام) در
وصیت خويش میفرمایند:
«إِنْ أَبْقَ فَأَنَا وَلِيُّ دَمِي، وَ إِنْ أَفْنَ فَالْفَنَاءُ مِيعَادِي، وَ إِنْ أَعْفُ فَالْعَفْوُ لِي قُرْبَةٌ» «اگر ماندم خود صاحب خونم هستم (اختيار دارم با
ابن ملجم چه كار كنم) و اگر فانى شدم و از بين رفتم فناء و مردن وعده من است.»
(شرح‌های نامه:
)
از این ماده چندین مورد در «نهج البلاغه» آمده است.
•
بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله « فناء »، ج۲، ص۸۳۱.
