مسعودی، مورخ معروف، در کتابش (مُرُوج الذهب) نوشته است که وی سنگی را روی قبور آنان دیده است که این عبارت روی آن حک شده بود:
بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیم، اَلْحَمْدُ للهِِ مُبِید الأُمَم وَ مُحْیِی الرمَم، هذا قَبْر فاطِمَة بِنْت رَسُولِ اللهِ صَلَّی اللهُ عَلَیهِ وَ آلِهِ سَیِّدَة نِساءِ الْعالَمِین وَ قَبْرُ الْحَسَن بن عَلِیّ بْن اَبِی طالِب وَ عَلِیّ بن الْحُسَینُ بْن عَلِیّ وَ مُحَمَّد بْن عَلِیّ وَ جَعْفَر بْن مُحَمَّد رَضِی اللهُ عَنْهُمْ أَجْمَعِین.
در این نقل اشاره به وجود بقعه نشده است، اما به هر روی، نشان می دهد که این محل در قرن چهارم، کاملا آشکاربوده و مورد توجه زیارت کنندگانی مانند مسعودی که شیعهمذهب بود، قرار گرفته است.
به نوشته محمدبن احمد مَطَری (م ۷۴۱) قبّه ای که در زمان وی بر روی مزار ائمه بوده و از آن با تعبیر قبّةٌ عالیه که توسط ناصر عباسی (خلافت از ۵۷۵ تا۶۲۲) بنا شده، یاد گردیده است.
