قبول (حقوق خصوصی)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قبول در اصطلاح
علم حقوق، عبارت است از
رضایت به
ایجاب ابراز شده برای
انعقاد قرارداد.
به شخصی که ایجاب را می‌پذیرد «
قابل» می‌گویند. قبول دارای شرایطی است که به آن اشاره می‌شود.
قبول در لغت به معنای پذیرش و پذیرفتن است. برای
انعقاد هر قراردادی لازم است طرفین آن
قرارداد،
قصد و ارادهٔ ایجاد قرارداد را داشته باشند. علاوه بر این لازم است این قصد و اراده، بیان شود تا
معلوم گردد که شخص، قصد انعقاد
معامله را دارد. اراده مخاطب ايجاب بر انشاء عقد، قبول نام دارد. قبول نيز مانند ايجاب، انشا و عمل حقوقي مستقل محسوب نمي شود و بايد كاملا منطبق با مفاد ايجاب باشد.
قبول شرایطی دارد که در ذیل به آن اشاره می‌نماییم.
در صورتی که ایجاب‌کننده برای
اعلام قبولی از سوی طرف مقابل مهلتی معین نموده باشد، قبولی باید در همان زمان تعیین شده
اعلام شود.
چنان‌چه برای
اعلام قبولی مهلتی معین نشده باشد، ایجاب باید در زمانی
اعلام شود که بتوان گفت بین ایجاب و قبول عرفاً ارتباطی برقرار است. درهر حال تعیین زمانی که قبولی می‌تواند
اعلام شود، در هر مورد بر اساس شرایط و اوضاع و احوال
معلوم می‌شود.
علاوه بر این، قبول باید
مطلق و بدون قید و شرط باشد
یعنی قابل فقط باید مفاد ایجاب را قبول نماید و در صورت افزودن هرگونه قید و شرط به قبول، قبول او منجر به انعقاد قرارداد نمی‌شود بلکه خود ایجاب
جدیدی است.
سایت پژوهه، برگرفته از مقاله «ایجاب و قبول»، تاریخ بازیابی۹۹/۲/۱۴.
