قرائت خلف بن هشام بزاز•
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قرائت
خلف بن هشام بزاز، اصول و روش قرائت خلف به عنوان یکی از قاریان ده گانه است.
یکی از
قرائات عشر، قرائت خلف است. نام خلف، ابومحمد اسدی، ابن هشام بن طالب بزاز بغدادی (۱۵۰ ق) است. وی از سیزده سالگی به کسب علم پرداخت و در بیست سالگی
قرآن را حفظ کرد. وی از قرائت
حمزه (جز در ۱۲۰ مورد) پیروی می‌کرد. بیشتر نویسندگان، خلف را مردی آگاه به قرائت و عالمی بزرگ و پارسا دانسته‌اند؛ اما به
حدیث آگاهی کافی نداشت.
خلف که قرائت حمزه را به وسیله
سلیم بن عیسی روایت کرده است و فردی صاحبنظر در مقوله قرائت بود، با حمزه در برخی موضوعات علم قرائت به مخالفت برخاست.
۱. وصل آخر هر
سوره به اول سوره بعد؛ بدون تلاوت
بسمله، همانند قرائت حمزه؛
۲. تلاوت با رعایت توسط در
مد متصل و
مد منفصل.
۱. مانند
ابوعمرو بصری، حرف «ذ» در کلمه «اذ» را در «ت»
ادغام کرده است.
۲. تنوین و نون ساکن را در «ی» و «و» برخلاف جمیع قرا بدون
غنه ادغام می‌کند.
۳.
اماله در کلماتی که «ر» مکسوره پس از «الف» قرار گیرد؛ فقط کلمات «الاشرار، الفرار، القرار و البوار» را بین کسر و
تفخیم روایت کرده است.
۴. سکت بر
ساکن مفصول، یعنی حرف ساکنی که در آخر کلمه قرار گیرد و حرف نخستین کلمه پس از آن همزه باشد، و نیز روی لام «ال» پیش از همزه. همچنین سکت کلمه‌های «شیء و شیئا» به روایت خلف از حمزه کوفی اختصاص دارد.
۵. در کلمه «صراط» در سراسر
قرآن، در وقف و وصل و در هر حال «ص» را با
اشمام صدای «ز» قرائت کرده است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «قرائت خلف بن هشام بزاز».
