قَلی (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَلی: (رَبُّكَ وَ مَا قَلى) «قَلی» از مادّه «
قلا»
(بر وزن صدا) به معناى شدت بغض و عداوت است و از مادّه «قَلْو» (بر وزن سرو) به معناى پرتاب كردن آمده است. «راغب» معتقد است: هر دو به يک معنا باز مى‌گردد؛ زيرا كسى كه مورد عداوت انسان است، گويى قلب، او را پرت مى‌كند و نمى‌پذيرد. اين ماده هم به صورت «ناقص يايى» آمده و هم «ناقص واوى»، در صورت اول به معناى بغض و عداوت است و در صورت دوم، به معناى پرتاب نمودن و طرد كردن و همان گونه كه در بالا گفته شده، هر دو به ي ريشه باز مى‌گردد.
(مَا وَ دَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَى) (كه پروردگارت هرگز تو را وانگذاشته و مورد خشم قرار نداده.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: کلمه قلى -كسره قاف- به معناى بغض و يا شدت بغض است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «قَلی»، ص۴۴۶.
