مساء (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَسَاء (به فتح میم) از
واژگان نهج البلاغه به معنای اوّل شب و آمدن تاريكى است.
إِمْسَاء ( به کسر همزه و سکون میم) داخل شدن به شب است.
مَسَاء به معنای اوّل شب و آمدن تاريكى است. صباح اوّل روز و آمدن روشنى است.
إِمْسَاء داخل شدن به شب است. مواردى از آن در نهج البلاغه آمده است.
حضرت علی (علیه‌السّلام) می‌فرماید:
«أوَلَسْتُمْ تَرَوْنَ أَهْلَ الدُّنْيَا يُمْسُونَ و يُصْبِحُونَ عَلَى أَحْوَال شَتَّى: فَمَيِّتٌ يُبْكَى، وَ آخَرُ يُعَزَّى» (مگر نمى‌دانيد گذشتگان شما برنمى‌گردند و بازماندگان باقى نمى‌مانند، مگر مردم دنيا را مشاهده نمى‌كنيد كه شبانه روز حالات گوناگونى دارند، يكى مى‌ميرد و بر او مى‌گريند، و ديگرى باقى مى‌ماند و به او تسليت مى‌گويند.)
(شرح‌های خطبه:
)
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مساء»، ج۲، ص۹۷۹.
