مَنِيع (به فتح میم و کسر نون) از واژگان نهج البلاغه به معنای انسان عزيز، توانا و نيز قوى البدن يعنى حريف را منع مىكند كه مانند او باشد و به معنى حصار و قلعه نيز آمده است. امام علی (علیهالسّلام) از این واژه دوبار درباره پناهگاه محکم استفاده کرده است.