نجاست خون و منی و شراب (اهل‌سنت)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عالمان شیعی،
خون،
منی و
شراب را نجس دانسته و معتقدند که برای
تطهیر، باید شیء ملاقی با این موارد را با آب شست. اما در سوی دیگر، برخی
اهل سنت بر خلاف
شیعیان خون، منی و شراب را نجس نمی‌دانند. در این مقاله به توضیحی در این باب می پردازیم:
اهل سنت همانند شیعیان، نه تنها خون و شراب را (جز در موارد معدودی) نجس می‌دانند، بلکه در نظر آنان، نجس دانستن خون و شراب، از
ضروریات دین به حساب می آید. اما در مورد منی، اهل سنت فتوا به عدم نجاست داده‌اند.
در پاورقی کتاب
الفقه علی المذاهب الاربعة در خصوص نجاست منی، چنین آمده است:
«الشافعیة قالوا بطهارة منی الآدمی حیا و میتا؛ ان خرج بعد استکمال السن تسع سنین؛ ولو خرج علی صورة الدم اذا کان خروجه علی هذه الحالة من طریق المعتاد؛ و الا فنجس؛ ودلیل طهارته ما رواه البیهقی من انه صلی الله علیه وسلم سئل عن المنی یصیب الثوب فقال ما معناه: انما هو کالبصاق او کالمخاط...
الحنابلة قالوا ان منی الآدمی طاهر ان خرج من طریقه المعتاد؛ دفقا بلذة بعد استکمال السن تسع سنین للانثی وعشر سنین للذکر؛ ولو خرج علی صورة الدم؛ واستدلوا علی طهارته بقول عائشة رضی الله عنها: کنت افرک المنی من ثوب رسول الله صلی الله علیه وسلم ثم یذهب فیصلی فیه...
«
شافعیان منی انسان (چه زنده و چه مرده) را اگر پس از تمام شدن نه سالگی بیرون آید
پاک می دانند،حتی اگر به صورت خون باشد. البته (این
حکم در صورتی ثابت است که) بیرون آمدن منی در این حالت، از راه معمول باشد؛ و گرنه نجس است. و دلیل
طهارت آن، روایتی است که از
بیهقی نقل شده است که از
رسول خدا (صلی الله علیه وآله) در مورد منی که به
لباس رسیده است سوال کردند و ایشان چنین مضمونی را در پاسخ فرمودند: آن مانند آب دهان یا بینی است...
حنبلیان می‌گویند منی انسان، در صورتی که از راه عادی خارج شود و با جهش و لذت همراه باشد، پس از تمام شدن نه سالگی در دختران و ده سالگی در پسران، پاک است، حتی اگر به صورت خون بیرون آید. ایشان برای طهارت منی به کلام
عائشه استدلال می‌کنند که گفت: من منی را از روی
لباس رسول خدا می‌سائیدم، سپس حضرت به نماز می‌رفتند و در همان
لباس نماز می‌خواندند.»
سید‌مرتضی، از عالمان شیعه، در کتاب خویش
الانتصار می‌گوید:
«
حکم المنی: ومما تفردت به الامامیة القول بان المنی نجس لا یجزئ فیه الا الغسل، لان ابا حنیفة وان وافقه فی نجاسته فعنده انه یجزئ فرک یابسه، والشافعی یذهب الی طهارته. فاما ما حکی عن مالک من انه یذهب الی نجاسته ویوجب غسله فلیس ذلک بموافقة للشیعة الامامیة علی الحقیقة، لان مالکا لا یوجب غسل جمیع النجاسات وانما یستحب ذلک، والامامیة توجب غسل المنی فهی منفردة بذلک. وقد استوفینا ایضا الکلام علی هذه المسالة فی مسائل الخلاف ورددنا علی کل مخالف لنا فیها بما فیه کفایة، ودللنا علی نجاسة المنی بقوله تعالی: «وینزل علیکم من السماء ماء لیطهرکم به ویذهب عنکم رجز الشیطان (انفال:۱۱) وروی فی التفسیر انه جل ثناؤه اراد بذلک اثر الاحتلام.»
«
حکم منی: از فتاوایی که مخصوص
شیعه است، نظر ایشان در مورد
نجاست منی است که جز با شستن از بین نمی‌رود، زیرا
ابوحنیفه اگر چه نجاست آن را قبول دارد، اما به نظر وی با ساییدن خشک شده آن، نجاست بر طرف می‌شود.
شافعی نیز آن را پاک می‌داند. اما نظری که از
مالک نقل شده که او آن را نجس می‌داند و در مورد آن، شستن را لازم می‌داند نیز موافق با نظر شیعه نیست؛ زیرا او در هیچ یک از نجاسات شستن را واجب نمی‌داند، بلکه مستحب می‌داند. اما شیعه شستن آن را واجب می‌داند و ما بحث را در این مساله در
مسائل خلاف آورده و نظر مخالفین را با ادله کافی رد کرده ایم. از آن جمله آیه قرآن است که می‌فرماید:«بر شما از آسمان آبی فرو فرستادیم تا شما را بدان پاک گردانیم و از شما پلیدی شیطان را ببریم.» (انفال:۱۱) و در تفسیر این آیه روایت شده است که مقصود خداوند از این آیه اثر احتلام (منی) است.»
روایت اشاره شده در کلام
سید مرتضی در برخی کتب
اهل سنت، از جمله کتاب
احکام القرآن نیز آمده است.
موسسه ولیعصر (عج)، برگرفته از مقاله «اهل سنت چرا بعضی از اهل سنت بر خلاف شیعیان خون، منی و شراب را نجس نمی دانند؟»
