گواهی تدریس علامه مجلسی به عبدالعظیم کاشانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
نحوه تکثیر کتاب‌های علمی، تدریس و مصون نگهداشتن آن‌ها از جعل و
تحریف، یکی از مهمترین دغدغه‌های دانشمندان دینی بوده است. آن‌ها برای این منظور، از روشی استفاده نموده‌اند که در اصطلاح کتابشناسی به آن "
بلاغ" یا "انها" گفته می‌شود. بلاغ دستخطی از استاد بود که در نسخه نوشته می‌شد و به‌وسیله آن گواهی، شرکت شاگرد در درس را تایید می‌گردید و ضمناً صحّت نسخه نیز تایید می‌گشت؛ بنابراین "بلاغ" هم گواهی تحصیلی بود و هم نشان صحّت نسخه به‌شمار می‌رفت. اساتید در هر نسخه علامت بلاغ‌های متعددی می‌نوشتند و در پایان نسخه یا پایان بخش-های کتاب در ضمن بلاغ‌ها برای شاگرد
اجازه نقل حدیث و روایت را به‌نحو عموم یا درباره آن اثر یا آثاری خاص صادر می‌کرد که این اجازه گواهی علمی برای آن شاگرد در اعتبار روایت‌ها و استنادهایش به شمار می‌آمد. در این مقاله گواهی درسی
علّامه مجلسی برای شاگردش
عبدالعظیم کاشانی بررسی می‌شود.
متن درسی:
من لا یحضره الفقیه؛ تاریخ پایان درس: اواسط
ربیع الثانی ۱۰۶۸. محل تحریر گواهی: آخر جزء سوم (اوّل جمل من مناهی النبی)؛ ضمیمه گواهی: اجازه به شاگرد
متن گواهی: «بسم الله الرحمن الرحیم انهی المولی الفاضل البارع الاخ فی الله المحبوب لوجه الله مولانا عبد العظیم الکاشانی ایده الله تعالی، سماعا و تحقیقا و ضبطا فی مجالس آخرها اواسط شهر ربیع الثانی من شهور سنة ۱۰۶۸ من الهجرة النبویة. نمقه بیمناه الداثرة اقل عبید الرحیم الغافر ابن محمّد تقی محمّد باقر....»
صدرایی خویی، علی، مجله حدیث حوزه، برگرفته از مقاله «شانزده گواهی تدریس از علّامه مجلسی»، سال اوّل، شماره یک، زمستان ۱۳۸۹.
