در گویش محلی مردم اوین، گِل‌چال به معنای «چالۀ آب گل» است. پیش از ساخت این آب‌انبار، در محل آن چاله‌ای پرشیب و عمیق وجود داشته که به هنگام بارندگی، آب گل‌آلود در آن جمع می‌شده است و در مواقع کم‌آبی اهالی روستای اوین، دام‌های خود را برای سیراب کردن به آنجا می‌آورده‌اند.
به گفتۀ کهن‌سالان اوین، در دورۀ پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار، امین‌حضور بر روی این چاله آب انباری ساخت و آن را وقف کرد. این آب‌انبار که از بزرگ‌ترین آب‌انبارهای روستای اوین به‌شمار می‌رفته، در مقابل حمام معروف اوین قرار داشته است، و تا ۱۳۴۵ ش که لوله‌کشی آب به اوین رسید، مورد استفادۀ اهالی بوده است. پس از آن، این آب‌انبار کم‌کم متروک شد و اینک اثری از آن برجای نمانده است.
