خدای تعالى وقتى بخواهد با کسى چنین کند، نعمت پیاپى به او مى دهد، هر نعمتى که مى دهد به همان مقدار سرگرم و از سعادت خود غافل مى شود و در شکر آن کوتاهی نموده، کم کم خداى صاحب نعمت را فراموش مى کند. پس از اعطای نعمت، خداوند به او مهلت مى دهد تا سرانجام به کیفر برسد؛ از این رو، استدراج با امهال همراه است.
۲ - " فذرنى و من یکذّب بهذا الحدیث سنستدرجهم من حیث لا یعلمون ؛ پس مرا با کسانى که این سخن را تکذیب مى کنند، وابگذار، زود است که آهسته آهسته به نحوى که در نیابند، فرو خواهیمشان گرفت ".
