ابن شرفشاه
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِبْن‌شَرَفْشاه، حسینی استرابادی جرجانی، سید رکن‌الدین حسن ابن محمد (د ۷۱۵ یا ۷۱۸ ق / ۱۳۱۵ یا ۱۳۱۸ م)، مکنی به ابو‌محمدو ابوالفضایل،
حکیم،
متکلم و
نحوی مشهور سدۀ ۸ ق / ۱۴ م بود.
اِبْن‌شَرَفْشاه، حسینی استرابادی جرجانی، سید رکن‌الدین حسن ابن محمد (د ۷۱۵ یا ۷۱۸ ق / ۱۳۱۵ یا ۱۳۱۸ م)، مکنی به ابو‌محمد
و ابوالفضایل
،
حکیم،
متکلم و
نحوی مشهور سدۀ ۸ ق / ۱۴ م.
از روزگار نوجوانی و رشد و تحصیلات او آگاهی در دست نیست، اما ظاهراً هنوز جوان بود که در مراغه به خدمت
خواجه نصرالدین طوسی پیوست و چندان هوشمندی و علاقه به دانش از خود نشان داد که در غیبت
قطب‌الدین شیرازی، به سرپرستی شاگردان خواجه برگزیده شد و معید استاد گشت
. از آنجا که خواجه در ۶۵۷ ق / ۱۲۵۹م در مراغه رحل اقامت افکنده و سن ابن‌شرفشاه هنگام مرگ حدود ۸۰ سال بوده است (ابن‌قاضی شهبه، ابوبکر بن احمد، طبقات الشافعیة، ج۲، ص۲۷۹.)، وی باید در حدود سی‌سالگی به مراغه رفته باشد. در هر حال وی هیچ‌گاه ملازمت خواجه را ترک نگفت و حتی در ۶۷۲ ق / ۱۲۷۳ م با او به
بغداد رفت. پس از مرگ خواجه، در
موصل اقامت گزید و به تدریس در مدرسۀ نوریۀ آن دیار مشغول شد و نظارت بر اوقاف آنجا نیز به او واگذار گردید و در همین ایام برخی از آثار خویش را تألیف کرد
.
ظاهراً وی مدتی نیز در سلطانیه زیست و به گفتۀ
سیوطی در مدرسۀ
شافعیۀ آنجا به تدریس پرداخت
. گفته‌اند چندی نیز در مدرسۀ شهید ماردین تدریس کرد
. بـه احتمال قـوی در همیـن مناصب هـر ماه ۶۰۰‘۱ و به قولی ۸۰۰‘۱ درهم مقرری دریافت می‌کرد
.
سرانجام در
محرم یا
صفر ۷۱۵ ق
و به قولی در ۷۱۸ ق
در موصل درگذشت (مدرس که
تبریز را محل مرگ ابن‌شرفشاه دانسته است)
.
ابن‌شرفشاه در حکمت و کلام و نحو چیره‌دست بود
و در روزگار خود از شهرتی بسزا برخوردار گردید، چنانکه
رشیدالدین فضل الله در نامه‌ای که در باب اعطای مال به دانشمندان، به فرزندش امیرعلی حاکم بغداد نوشت، از وی خواست که هزار دینار و مرکبی با زین و پوستینی از پوست سنجاب برای رکن‌الدین ارسـال کنـد.
وی در طـول سی و اندی سال تـدریس، شاگردان متعددی تربیت کرد که از آن میان می‌توان از رین‌الدین علی بن حسین بن قاسم معروف به
ابن‌شیخ‌العوینه و علی بن عبدالله بن حسن معروف به
تاج‌الدین تبریزی یاد کرد
.
دربارۀ مذهب ابن‌شرفشاه اختلاف هست. برخی او را
شیعه و برخی شافعی مذهب دانسته‌اند
. از آنجا که
سبکی و
ابن‌قاضی شهبه ترجمۀ او را در
طبقات الشافعیة آورده‌اند و با توجه به آنکه وی کتاب
الحاوی در فقه شافعی اثر نجم‌الدین
عبدالغفار قزوینی را شرح کرده، قول اخیر درست‌تر به نظر می‌رسد. شاید ملازمت خواجه نصرالدین طوسی و نیز انتساب کتابی به نام
منهج الشیعة به وی
سبب شده باشد که بعضی از متأخران او را شیعی بدانند.
ابن‌شرفشاه در طول عمر درازش آثار متعددی از خود برجای گذارد:
۱. شرح مختصر
ابن‌حاجب که در دارالکتب مصر نسخه‌ای از آن موجود است
.
۲. سه شرح بر
الکافیه ابن‌حاجب: شرح مفصل معروف به
البسیط، مختصر و متوسط معروف به
الوافیة که شرح اخیر بسیار مشهور بوده، نسخ فراوانی از آن در کتابخانه‌های تهران
، قم
، یزد
، صوفیه
، استانبول
وجود دارد
.
۳. شرح تصریف ابن‌حاجب معروف به الشافیة
که نسخه‌هایی از آن در قاهره
و استانبول
موجود است.
۴. شرح اصول‌الدین ابن‌حاجب
.
۵. شرح دو مقدمۀ ابن‌حاجب
.
۶. شرح المطالع در
منطق.
۷.
شرح شمسیه در منطق
.
۸. شرح قواعد العقائد خواجه نصیر در
کلام که به خواهش فرزند خواجه به شرح آن پرداخت
.
۹. شرح حماسۀ ابوتمام
.
۱۰. حل العقد و العقل فی شرح مختصر السؤل و الامل
.
۱۱. شرح
الفصیح ثعلب در لغت
.
۱۲. منهج الشیعة (نهج الشیعة) فی فضائل وصی خاتم الشریعة، که به نام سلطان اویس بهادر‌خان نگاشت
.
۱۳. حواشی بر
تجرید الاعتقاد خواجه نصیر
.
۱۴.
مرآة الشفاء در طب
.
۱۵. بیست سؤال از خواجه نصیرالدین طوسی که خواجه به هریک پاسخ داده و تاریخ ۶۷۱ ق در پایان آن ظاهراً به خط خود خواجه رقم خورده است
.
۱۶. شرح بر کتاب الحاوی در فقه شافعی که وصف آن گذشت.
در تنظیم این مقاله از منابع ذیل استفاده شده است:
(۱) ابن‌تغری بردی، یوسف، النجوم الزهراة، قاهره، ۱۳۸۳ ق / ۱۹۶۳ م.
(۲) ابن‌حجر، احمد بن علی، الدرر الکامنة، حیدر‌آباد دکن، ۱۹۷۳ م.
(۳) ابن‌قاضی شهبه، ابوبکر بن احمد، طبقات الشافعیة، به کوشش حافظ عبدالعلیم خان، حیدر‌آباد دکن، ۱۹۷۹ م.
(۴) افندی اصفهانی، عبدالله، ریاض العلماء، به کـوشش محمود مرعشی و احمد حسینی، قم، ۱۴۰۱ ق / ۱۹۸۱ م.
(۵) امین، محسن، اعیان الشیعة، به‌کوشش حسن‌الامین، بیروت، ۱۴۰۳ ق / ۱۹۸۳ م.
(۶) بغدادی، إسماعيل بن محمد، هدية العارفين،استانبول، ۱۹۵۱ م.
(۷) تیموریه، فهرست.
(۸) حاجی خلیفه، كشف الظنون عن أسامي الكتب والفنون.
(۹) خوانساری، محمدباقر، روضات الجنات، تهران، ۱۳۸۲ ق / ۱۹۶۲ م.
(۱۰) درویش، عدنان، فهرس المخطوطـات العربیـة، دمشـق، ۱۹۷۴ م.
(۱۱) دلجی، احمد بن علی، الفلاکة و المفلوکون، بغداد، ۱۳۸۵ ق / ۱۹۶۵م.
(۱۲) ذهبی، شمس الدین، العبر في خبر من غبر، به‌کوشش محمد سعید بن بسیونی زغلول، بیروت، ۱۴۰۵ ق / ۱۹۸۵ م.
(۱۳) رشیدالدین فضل‌الله، مکاتبات رشیدی، به کوشش محمد شفیع، لاهور، ۱۳۶۷ ق / ۱۹۴۸ م.
(۱۴) سبکی، عبدالوهاب بن تقی‌الدین، طبقات الشافعیة الکبری، بیروت، دارالمعرفة.
(۱۵) سید، خطی.
(۱۶) همو، فهرس مخطوطات المصورة، قاهره، ۱۹۵۴ م.
(۱۷) سیوطی، جلال الدین، بغیة الوعاة، به کوشش محمد ابوالفضل ابراهیم، قاهره، ۱۳۸۴ ق / ۱۹۶۴ م.
(۱۸) شورا، خطی.
(۱۹) کوپریلی، خطی.
(۲۰) مدرس، محمد‌علی، ریحانة الادب، تبریز، ۱۳۴۶ ش.
(۲۱) مرعشی، خطی.
(۲۲) مشکوة، خطی.
(۲۳) وزیری، خطی.
(۲۴) یافعی، عبدلله بن اسعد، مرآت الجنان، حیدر‌آباد دکن، ۱۳۳۷- ۱۳۳۹ ق.
(۲۵) .GAL
سید جعفر سجادی، دائرة المعارف بزرگ اسلامی، برگرفته از مقاله «ابن شرفشاه».
