اذغال چال
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اذغال‌چال ozqāl-čāl ، یا آب ذغال‌چال، باغ و رستورانی بزرگ در بخش میانی دره
درکه بعد از دوراهی
آبشار جوزک.
بـرای رسیدن به این محل باید از درۀ درکه، به بند
گلندوک و دوراهی آبشار جوزک گذر کرد.
مالک اصلی این باغ و رستوران محمدعلی میر زین‌العابدینی از اهالی روستای
درکه است که تمامی درختان این باغ بزرگ را خود کاشته است.
او که به آقا محمدعلی مشهور است، در میانه‌های دهۀ ۱۳۳۰ ش، با برپایی چادری در این مکان بر سر راه پاکوب کوهنوردی، برای مردم و رهگذران چای درست می‌کرد. پس از چندی، وی این زمین را خریداری، و کار ساخت‌وساز رستوران را آغاز کرد.
در گذشته، محلی به نام باغ یا رستوران آب ذغال‌چال یا اذغال‌چال وجود نداشته، و آنجا زمین نسبتاً همواری بوده است که پشته‌های هیزمی را که از کوه‌های اطراف بدانجا می‌آوردند، در چاله‌ای که در جای فعلی باغ اذغال‌چال بوده است و اکنون اثری از آن نیست، می‌سوزاندند و ذغال مصرفی زمستان درکه را تهیه می‌کردند.
این زمین حدود ۱۵۰ متر بالاتر از رودخانه درکه واقع است و از همین‌رو، قابلیت کشاورزی نداشته، و بایر بوده است؛ اما بعدها، آب رودخانه را با لوله به این محله رساندند و در آن، به کاشت درخت مبادرت کردند. بدین‌ترتیب، کم‌کم این منطقه آباد شد.
ساختمان رستوران اذغال‌چال شامل دو طبقه و یک تراس با سالن بزرگ، آشپزخانه، سرویس‌های بهداشتی، و وسایل گرمازا همراه با یک زمین ورزشی روباز است و در آن، امکانات ورزش‌های باستانی نیز فراهم آمده است. افزون برآن، در داخل و خارج ساختمان، و در تراس آن ۳ حوضچۀ آب آشامیدنی برای کوهنوردان احداث شده است.
پیرامون این رستوران و باغ بزرگ مکانی مناسب برای استراحت کوهنوردان وجود دارد و در زمستان نیز به‌سبب وجود امکانات گرمایشی آن، پناهگاه کوهنوردانی است که در سرمای کوهستان
پلنگ‌چال به آنجا پناه می‌آورند.
در ۱۳۸۹ ش، در بخش روبه‌روی ورودی باغ، سکویی برای استراحت رهگذران و کوهنوردان درست کرده‌اند و محصولات کشاورزی باغ را همان‌جا به مردم عرضه می‌کنند.
•
صفری، سیما، مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی، دانشنامه تهران بزرگ، برگرفته از مقاله «اذغال چال»، ص۶۹.
