ارم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اِرَم (بر وزن عنب) یکی از واژگان به کار رفته در
قرآن کریم به معنای سنگ‌هائی که روی هم می‌چینند برای نشان دادن
راه در بیابان‌ها است.
اِرَم (بر وزن عنب)
به معنای سنگ‌هائی که روی هم می‌چینند برای نشان دادن راه در بیابان‌ها
جمع آن آرَام است. و اَرْم (بر وزن عقل) به معنی خوردن، پوسیدن و فانی شدن است «اَرَمَ ما علی المائدة: اکَلَهُ، اَرَمَ الْمَالُ: فَنِیَ، اَرَمَ: ای بَلِی و صار رمیما».
(اَ لَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعادٍ) (اِرَمَ ذاتِ الْعِمادِ) (الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُها فِی الْبِلادِ) با تدبر در آیه شریفه روشن می‌شود که «اِرَم» بدل اشتمال است از «
عاد» و عاد چنان‌که می‌دانیم
قوم هود علیه‌السّلام است.
ترجمه این سه
آیه چنین می‌شود: آیا ندانستی که پروردگارت با قوم عاد، با آن بنای ستوندار که نظیر آن در سر زمین‌ها ساخته نشده بود، چه کرد؟ اگر «عاد» ذکر نمی‌شد معنی آیه تمام بود ولی معلوم نمی‌شد این بنا یا شهر متعلق به کدام قوم است.
پر روشن است که «ارم» عمارت مخصوص و یا شهری با شکوه بود.
که نظیر آن تا آن‌روز ساخته نشده بود، و نیز این دو آیه، از ویران شدن آن در اثر غضب خداوندی، خبر می‌دهد.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ارم»، ج۱، ص، ۶۸.
