اسحاق رضایی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رضایی، اسحاق
از روحانیون مبارز شیعه افغانستان در قرن چهاردهم هجری. وی در ۱۳۳۰ ش متولد شد و تحصیلات مقدماتی و قسمتی از منطق و اصول فقه را در افغانستان فراگرفت. در ۱۳۴۹ روانه نجف اشرف شد و سه سال در حوزة نجف مقیم بود. سپس راهی حوزة علمیه قم گردید و به تحصیلات خود ادامه داد. در این شهر با شهید «ضامن علی واحدی» آشنا شد و آن دو مدتی هم مباحثه و هم حجره بودند. آنان در کنار دروس رسمی، یک دوره آثار نویسندگان بزرگ و انقلابی معاصر را مطالعه نمودند و سپس فعالیت های سیاسی و کارهای تشکیلاتی خویش را در قم آغاز کردند.
اسحاق رضایی در جریان کار تشکیلاتی در اواخر۱۳۵۴ به پاکستان رفت و پس از انجام مأموریت، به هنگام بازگشت به قم، تعدادی از آثار و اعلامیه های امام خمینی (ره) و سایر کتاب های نایاب و ممنوعه را هوشیارانه و با تحمل رنج بسیار وارد ایران کرد؛ ولی در راه اصفهان – قم کتاب ها و اعلامیه ها به دست پلیس افتاد و خودش دستگیر شد. رضایی دو ماه تحت شکنجه های ساواک شاه قرار داشت و پس از مقاومت بسیار، در ۱۳۵۵ از ایران اخراج و تحویل پلیس پاکستان گردید. وی سپس به افغانستان رفت وچندی بعد در ادامه فعالیت هایش به پاکستان رفت، ولی مجدداً دستگیر شد و مدتی به زندان افتاد. پس از آزادی به کابل بازگشت و به آموزش های عقیدتی و فرهنگی دانشجویان پرداخت.
پس از وقوع کودتای مارکسیستی در ۱۳۵۷، رضایی و همفکرانش تصمیم گرفتند علاوه بر فعالیت فرهنگی، دست به قیام مسلحانه نیز بزنند. رضایی پس از دستگیری برخی یارانش، به قصد زمینه سازی قیام عمومی به روستاها شتافت و مسئول روابط کل جبهه ها شد. در اوایل ۱۳۵۸ برای آموزش نظامی به ایران آمد و پس از گذراندن یک دوره آموزش نظامی به افغانستان بازگشت و بارها در ترور اعضای احزاب مارکسیستی خلق و پرچم، و نیز مستشاران روسی شرکت مستقیم داشت. وی در اجرای این عملیات ها پس از تحقیق و اطمینان یافتن از وابستگی آنان به حزب کمونیست، اقدام به ترور می کرد.
رضایی در ۱۳۵۹ در یکی از خیابان های کابل دستگیر شد و مدت ها تحت شدیدترین شکنجه قرار گرفت و هنگامی که د رحال انتقال از زندانی به زندان دیگر بود، با مضروب نمودن پلیس همراهش، از اتومبیل ویژة حمل زندانیان گریخت اما مجدداً دستگیر و به زندان افکنده شد و سرانجام پس از ماه ها شکنجه، همراه با دو همرزمش (واحدی و امینی) و چند تن دیگر در ۲۱ اردیبهشت ۱۳۶۰ تیرباران شد و به شهادت رسید.
منابع: زندانیان روحانیت تشیع در افغانستان، ۱۸۹-۱۹۶؛ مشاهیر تشیع در افغانستان، ۲: ۱۲۲-۱۲۴٫
