الإسم المشترک في إصطلاح علم الفلسفة يطلق على اللّفظ الواحد الّذی یطلق علی موجودات مختلفة بالحدّ و الحقیقة، اطلاقا متساویا، كلفظ العین لمنبع الماء والعضو الباصرة، والذهب.
چون دو سه حقیقت را با یکدیگر شرکت باشد، اگر شرکتشان در لفظ تنها باشد دون معنی آن را الفاظ مشترک خوانند.(ان کانت حقائق او حقیقتان مشترکة معا، فان کانت شرکتها فی اللّفظ فقط دون المعنی تسمّی الالفاظ المشترکة ).
[۳]السهروردي، شهاب الدين، مجموعه مصنّفات شیخ اشراق، ج۳، ص۳۳۸.
