• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

الق

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



الق یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای درخشش و درخشیدن می‌باشد که در بیان حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین ویژگی‌های دو پرنده‌ی خفّاش و طاووس بکار رفته است.



الق به معنای درخشیدن آمده است. همچنان‌که گفته می‌شود: «الق البرق القا و ائتلاقا: لمع و اضاء.»


آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه به خفّاش فرموده است: «و اکنّها فی مکامنها عن الذهاب فی بلج ائتلاقها؛ یعنی نور آفتاب خفّاش‌ها را در مخفیگاه‌ها مستور کرده از راه رفتن و پرواز کردن در روشنایی و درخشیدن آفتاب.»
واژه‌ی «بلج» (بر وزن صرد) به معنی نور و آشکار شدن است.
همچنین آن وجود نورانی در رابطه با طاووس فرموده است: «فهو ببیاضه فی سواد ما هنالک یاتلق؛ آن به سبب سفیدی‌اش در کنار سیاهی‌ای که دارد می‌درخشد.»
• از این ماده فقط دو لفظ فوق در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۱۳، ص۱۱، بی‌جا، دارالفکر، بی‌تا.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۷، خطبه۱۵۵.    
۳. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارصادر، الطبعة الثالثة، ۱۴۱۴.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق» ص۵۹.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی




جعبه ابزار