• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

الق

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


الق یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای درخشش و درخشیدن می‌باشد که در بیان حضرت امیر (علیه‌السلام) در خصوص تبیین ویژگی‌های دو پرنده‌ی خفّاش و طاووس بکار رفته است.


الق به معنای درخشیدن آمده است. همچنان‌که گفته می‌شود: «الق البرق القا و ائتلاقا: لمع و اضاء.»
[۱] زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۱۳، ص۱۱، بی‌جا، دارالفکر، بی‌تا.    


آن حضرت (علیه‌السلام) در رابطه به خفّاش فرموده است: «و اکنّها فی مکامنها عن الذهاب فی بلج ائتلاقها؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۷، خطبه۱۵۵.    
یعنی نور آفتاب خفّاش‌ها را در مخفیگاه‌ها مستور کرده از راه رفتن و پرواز کردن در روشنایی و درخشیدن آفتاب.»
واژه‌ی «بلج» (بر وزن صرد) به معنی نور و آشکار شدن است.
[۳] ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارصادر، الطبعة الثالثة، ۱۴۱۴.    

همچنین آن وجود نورانی در رابطه با طاووس فرموده است: «فهو ببیاضه فی سواد ما هنالک یاتلق؛
[۴] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    
آن به سبب سفیدی‌اش در کنار سیاهی‌ای که دارد می‌درخشد.»
• از این ماده فقط دو لفظ فوق در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۱۳، ص۱۱، بی‌جا، دارالفکر، بی‌تا.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۱۷، خطبه۱۵۵.    
۳. ↑ ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۲، ص۲۱۵، بیروت، دارصادر، الطبعة الثالثة، ۱۴۱۴.    
۴. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۳۸، خطبه۱۶۵.    


• قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «الق» ص۵۹.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه شناسی
جعبه ابزار