|
| ||||||||||||||||||||
قرآن به کتاب آسمانی مسلمانان اطلاق می‌شود و معجزه جاوید پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم می‌باشد. قرآن، وحی نامه اعجازآمیز الهی و به زبان عربی است که خود الفاظ توسط فرشته امین وحی، جبرئیل از جانب خدا و از لوح محفوظ بر قلب و زبان پیامبر اسلام صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم هم یکباره و هم تفصیلا در مدت ۲۳ سال نازل شد و حضرت آن را بر اصحاب خود خواند و کاتبان وحی آن را با نظارت مستقیم و مستمر حضرت صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم نوشته و حافظان صحابه آن را حفظ و به تواتر نقل کرده‌اند. و در عصر پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم مکتوب شد. قرآن کریم دارای ۱۱۴ سوره ، ۷۷۸۰۷ کلمه و سی جزء است. علما درباره کلمه قرآن، ریشه و معنای آن به اختلاف سخن گفته‌اند. شافعی آن را نه مشتق و نه مهموز، بلکه علمی می‌داند که به وضع ارتجالی بر کلام الهی اطلاق می‌شود. فراء، آن را مشتق از «قرائن» (جمع قرینه)، اشعری و پیروانش آن را مشتق از «قرن الشیء بالشیء» (پیوندزدن و افزودن چیزی بر چیزی) و زجاج، لحیانی و جماعتی آن را از «قرء» به معنای: جمع می‌دانند، و گفته شده سبب نامیدن قرآن به این نام آن است که انواع علوم، و یا سوره‌ها را با هم جمع کرده است. بعضی، با استشهاد به آیه: که دو واژه جمع و قرآن را کنار هم آورده، این قول را نپسندیده، بلکه آن را از «قرء» به معنای: اظهر و بین دانسته‌اند [۲]
سخاوی، علی بن محمد، ۵۵۸-۶۴۳ق، جمال القراء و کمال الاقراء، ج۱، ص(۱۶۱-۱۶۵).
[۳]
فیروز آبادی، محمد بن یعقوب، ۷۲۹ - ۸۱۷ق، بصائرذوی التمییزفی لطائف الکتاب العزیز، ج۱، ص۸۴.
[۴]
خرمشاهی، بهاء الدین، ۱۳۲۴ -، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهی، ج۲، ص۱۶۳۰.
[۵]
صالح، صبحی، ۱۹۲۶ -، مباحث فی علوم القرآن، ص(۱۸-۱۹).
|
||||||||||||||||||||
