امر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امر (به فتح الف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای کار، فرمان و دستور می‌باشد که در بیان
حضرت علی (علیه‌السلام) فضیلتی از فضایل امام (علیه‌السلام) و واقعی نبودن
بیعت زبیر، با این کلمه تبیین شده است.
اَمر به دو معنی می‌آید:
۱ـ کار و چیز، که جمع آن امور است.
۲ـ فرمان و دستور، که جمع آن آوامر است.
امام در بیان فضیلت خویش فرموده‌اند: «فقمت بالامر حین فشلوا؛
به کار دین قیام کردم آنگاه که آن‌ها سست بودند.» و در رابطه با زبیر که می‌گفت: در دل بیعت نکرده‌ام فرموده: «یزعم انّه قد بایع بیده و لم یبایع بقلبه فقد اقرّ بالبیعة و ادّعی الولیجة فلیات علیها بامر یعرف؛
می‌گوید: با دست بیعت کرده و با قلبش نکرده است، پس به وقوع بیعت اقرار کرده و مدعّی خلاف آن در قلب شده چیز و دلیلی که مقبول باشد برای این ادعّا بیاورد.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «لیس علی الامام الّا ما حملّ من امر ربّه؛
نیست بر امام مگر آنچه از فرمان خدایش تحمیل و دستور شده است.»
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امر»، ص۷۳-۷۴.
