• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بؤس

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بؤس (به ضم باء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای سختی و شدّت حاجت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) یکی از ویژگی‌های بهشت و اهل آن را با این واژه بیان نموده است.



بؤس به معنای سختى و شدّت حاجت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بئس الرجل بؤسا: اشتدت حاجته فهو بائس.»


آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف بهشت فرموده است: «لا يهرم خالدها و لا يبأس ساكنها؛ آن‌كه در بهشت مخّلد است پير نمى‌شود و آن‌كه در آن ساكن است، نياز و احتياج پيدا نمی‌كند.» يعنى در بهشت پيرى نيست آن‌جا کهولت و (آنتروپى) از مادّه برداشته مى‌شود. بزرگترين فارق ما بين دنیا و آخرت همان است و نيز در بهشت كمبود نيست تا احتياج باشد.


اين كلمه فقط يك‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۶، خطبه۸۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بؤس»، ص۱۰۷.    






جعبه ابزار