• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بؤس

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بؤس (به ضم باء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای سختی و شدّت حاجت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) یکی از ویژگی‌های بهشت و اهل آن را با این واژه بیان نموده است.


بؤس به معنای سختى و شدّت حاجت آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بئس الرجل بؤسا: اشتدت حاجته فهو بائس.»

آن حضرت (علیه‌السلام) در وصف بهشت فرموده است: «لا يهرم خالدها و لا يبأس ساكنها؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۶، خطبه۸۵.    
آن‌كه در بهشت مخّلد است پير نمى‌شود و آن‌كه در آن ساكن است، نياز و احتياج پيدا نمی‌كند.» يعنى در بهشت پيرى نيست آن‌جا کهولت و (آنتروپى) از مادّه برداشته مى‌شود. بزرگترين فارق ما بين دنیا و آخرت همان است و نيز در بهشت كمبود نيست تا احتياج باشد.

اين كلمه فقط يك‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۱۶، خطبه۸۵.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بؤس»، ص۱۰۷.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار