• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بعاع

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بَعَاع (به فتح باء و عین) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای سنگین شدن ابر از باران می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص خلقت زمین از این واژه استفاده نموده است.


بَعَاع (به فتح باء و عین) به معنای سنگین شدن ابر از باران آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البعاع: ثقل السحاب من المطر.»

امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد خلقت زمین فرموده است: «فلمّا القت السحاب برک بوانیها و بعاع ما استقلّت به من العب المحمول علیها اخرج به من هو امد الارض النبات؛
[۱] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    
چون ابر پوست دنده‌هایش را و باران سنگین را که برداشته است‌ انداخت، خدا از زمین‌های خشکیده علف می‌رویاند.»

این واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است

۱. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۳، خطبه۹۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بعاع»، ص۱۴۵.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار