بقعه (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بُقْعَة (به ضمّ باء و سکون قاف) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای قطعه، پاره و قطعه‌ای از
زمین می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مواردی گوناگون از این واژه استفاده نموده است.
بُقْعَة (به ضمّ باء و سکون قاف) به معنای قطعه‌ای از زمین آمده است؛ و جمع آن «بقاع» است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی می‌فرماید: «فسبحان من لا یخفی علیه سواد غسق داج و لالیل ساج فی بقاع الارضین؛
پاک و منزّه است
خدایی که مخفی نیست از
علم او تیرگی ظلمت شدید و نه ظلمت شب آرام در محل‌های زمین.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «اتقوا الله فی عباده و بلاده فانّکم مسئولون حتّی عن البقاع و البهائم»
امام (علیه‌السلام) در
خطبه ۱۹۲،
نیز از این واژه استفاده نموده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بُقْعَة»، ص۱۴۸-۱۴۷.
