• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بکت

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



بَکَّتَ (به فتح باء و کاف) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، سرزنش کردن و زدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد مصقلة بن هبیره هنگام فرار به سوی معاویه از این واژه استفاده نموده است.



بَکَّتَ (به فتح باء و کاف) به معنای استقبال با شی‌ء مکروه، تبکیت خشونت و سخت گرفتن، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بکته بکتا: استقبله بما یکره.»


هنگامی که مصقلة بن هبیره به طرف معاویه فرار کرد، امام (علیه‌السلام) درباره وی فرموده: «فما انطق مادحة حتی اسکته و لا صدّق واصفه حتی بکّته؛ او ثنا گویش را به سخن در نیاورد تا ساکتش کرد و تعریف کننده‌اش را تصدیق نکرد تا پرخاشش نمود.»


این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. ابن منظور، لسان العرب، ج۲، ص۱۱.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۵، خطبه۴۴.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَکَّتَ»، ص۱۴۸.    






جعبه ابزار