• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بیداء (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف


بَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای بیابان خالی، می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آفرینش زمین، از این واژه استفاده نموده است.


بَیْدَاء (به فتح باء و سکون یاء) به معنای بیابان خالی، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «البیداء: الفلاة.»
[۱] زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۴، ص۳۶۷.    

جمع این واژه «بید» بر وزن شیر است.

امام (صلوات‌الله‌علیه) در خصوص آفرینش زمین فرموده است: «و فرّقها فی سهوب بیدها و اخادیدها و عدّل حرکاتها بالراسیات من جلامیدها؛
[۲] صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    
خداوند چشمه‌ها را در زمین‌های بیابان‌های آن پراکنده کرد و حرکات آن‌را با کوه‌ها و صخره‌های ثابت تعدیل فرمود.»
«سهوب»: جمع سهب به معنی زمین خالی و فلات است.

این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

۱. ↑ زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۴، ص۳۶۷.    
۲. ↑ صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۳۲، خطبه۹۱.    


قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بیداء»، ص۱۶۳.    


رده‌های این صفحه : مفردات نهج البلاغه | واژه‌ شناسی
جعبه ابزار