این تفسیر ظاهراً در هندوستان به اتمام رسیده و صاحب تفسیر لوامع التنزیل و سواطع التأویل، سید ابوالقاسم رضوی قمی که ساکن هند بود، در تألیف خود از آن بهره جسته است. این اثر مانند بیشتر تفاسیر قرن یازدهم، متأثر از فضای فرهنگی و از دو ویژگی آن دوران برخوردار است: نخست گرایش به حدیث و دیگری داشتن صبغه عرفانی.
مفسر در آغاز کتاب مقدمه ای نگاشته و در آن به انگیزه نگارش خود اشاره کرده است. وی هدف از نگارش این کتاب را ارائه تفسیری ساده و مورد اعتماد در مذهب امامیه برای برادران اهل ایمان می داند که اشتغالات و موانع روزگار آنها را از تحصیل علوم محروم کرده و خود را نیازمند به ترجمه قرآن می دانند; اما در حقیقت این کتاب فراتر از ترجمه است. روش مفسر بدین گونه است که ابتدا هر آیه را به طور فشرده ترجمه کرده، آن گاه به نقل روایات وارد شده، از اهل بیت عصمت و طهارت می پردازد. در این قسمت، تنها منبع نقل او مجامع حدیثی شیعه است. یکی از روشهای لاهیجی در نقل روایات، جمع بین روایات و رفع تعارض آنها در موارد خاص و ارزیابی های رجالی است. از نکات بارز این تفسیر، ارائه عقاید شیعه و دفاع از مواردی است که مورد اختلاف بین شیعه و دیگر مذاهب است.
