تل (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلّ (به فتح تاء و تشدید لام) از
واژگان قرآن کریم به معنای
انداختن و ساقط کردن بر روی
تپه و جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است و به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.
تَلّ:
به معنای
انداختن و ساقط کردن بر روی
تپه و جمع آن
تِلال (به کسر تاء) است و به معنای مکان مرتفع و تپّه نیز آمده است.؛ گویند: «تَلَّهُ» یعنی او را به تپّه ساقط کرد.
(فَلَمَّا اَسْلَما وَ تَلَّهُ لِلْجَبِینِ) «چون
ابراهیم و پسرش به امر خدا
تسلیم شدند و او را به
پیشانی در تلّ انداخت، (خوابانید)».
راغب گوید اصل تلّ به معنی مکان مرتفع است، «تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» یعنی او را بر تلّ انداخت، مثل «تَرَّبَهُ» به معنای او را به
خاک انداخت؛
ولی
مجمع البیان و
قاموس و
اقرب الموارد معنای اوّلی آن را به خاک انداختن گفته‌اند،
بنابراین معنی «تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» این است که او را به پیشانی در زمین انداخت، یا گذاشت؛ و دیگر، در تلّ خوابانید، معنی نمی‌دهد. در
صحاح گفته: «تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» یعنی او را به زمین انداخت.
طبرسی فرموده «تَلَّهُ لِلْجَبِینِ» او را بر پیشانی خواباند.
پس معنای مصدری آن انداختن و ساقط کردن و بر زمین زدن است و نیز تلّ به معنی تپّه آمده و جمع آن تِلَال است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "تل"، ج۱، ص۲۷۸.
