تیر (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَیْر (به فتح تاء و سکون یاء) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای بزرگ شدن و بلند شدن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
آفرینش عالم هستی و
پیشوایان گمراهی، از این واژه استفاده نموده است.
تَیْح (به فتح تاء و سکون یاء) به معنای بزرگ شدن و بلند شدن آمده است. همچنین در لغت آمده است: «تار البحر تیرانا: تعاظمت امواجه و‌هاج.»
«تیّار»
موج دریا را گویند که متلاطم است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت عالم فرموده است: «فاجری فیها ماء متلاطما تیّاره.»
امام (علیه‌السلام) درباره پیشوای ضلالت می‌فرماید: «ثّم اقبل مزبدا کالتیار لا ببالی ما غرّق؛
سپس کف بر دهان رو کرد، مانند موجی که از آن‌چه غرق می‌کند باکی ندارد.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در
خطبه ۹۱، فرموده‌اند: «و سکنت الارض مدحوّة فی لجة تیّاره.»
یعنی در دریای مواجّ آن.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تیر»، ص۱۷۹.
