جفف
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
جَفَف (به فتح جیم) یا
جَفاف (بر وزن سراب) یا
جُفوف یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای خشک شدن که
حضرت علی (علیه‌السلام) در پاسخ به برخی
یهودیان و ... از این واژه استفاده نموده است.
جَفَف (به فتح جیم) یا جَفاف (بر وزن سراب) یا جُفوف به معنای خشک شدن آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در پاسخ به برخی از یهودیان که به آن حضرت گفتند: هنوز پیامبرتان را
دفن نکرده بودید که
اختلاف کردید، فرموده‌اند: «انّما اختلفنا عنه لا فیه و لکنّکم ما جفّت ارجلکم من البحر حتی قلتم لنبیّکم: «وَ جاوَزْنا بِبَنِی اِسْرائِیلَ الْبَحْرَ فَاَتَوْا عَلی قَوْمٍ یَعْکُفُونَ عَلی.»
؛
ما در
نبوت و
دین آن حضرت (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم) اختلاف نکردیم بلکه در روایاتی که از او نقل شده بود اختلاف نمودیم، اما شما هنوز پاهایتان از آب
دریا خشک نشده بود (هنگام گذشتن از دریا با
معجزه حضرت موسی(علیه‌السلام)) که گفتید: «یا موسی چنان‌که این
بت پرستان خدایانی دارند برای ما نیز
خدایی بساز.»
آن حضرت (علیه‌السلام) همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «فَبَلَّ الارض بعد جفوفها؛
خداوند
زمین را بعد از خشک شدن به وسیله
باران مرطوب کرد.» این واژه در
خطبه ۹۱ نیز آمده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «جفر»، ص۲۲۱-۲۲۰.
