• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حدبار (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



حدبار (به کسر حاء و سکون دال) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای شتر لاغری که گوشتش ذوب شده که حضرت علی (علیه‌السلام) در دعای استسقاء و طلب باران از این واژه استفاده نموده است.



حدبار (به کسر حاء و سکون دال) به معنای شتر لاغری که گوشتش ذوب شده آمده است.
جمع این واژه «حدابیر» آمده است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در در دعای استسقاء فرموده: «اللَّهُمَّ خَرَجْنَا اِلَیْکَ حِینَ اعْتَکَرَتْ عَلَیْنَا حَدَابِیرُ السِّنِینَ وَ اَخْلَفَتْنَا مَخَایِلُ الْجُودِ؛ خدایا از شهر بیرون آمده و از تو باران می‌خواهیم در وقتی که بر ما شتران لاغر حمله آورده و ازدحام کرده و سال‌های گرسنگی ما را خسته و فرسوده کرده و ابرهایی که امید بارش دارند ولی نمی‌بارند.»
سید رضی در این خصوص می‌نویسد: واژه «حدابیر» جمع حدبار بوده و آن شتری است که راه رفتن او را لاغر کرده است که در بیان امام (علیه‌السلام) سال قحطی و گرسنگی به او تشبیه شده است.


این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۷۱، خطبه۱۱۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «واژه حدبار»، ص۲۵۵.    






جعبه ابزار