حدبار (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حدبار (به کسر حاء و سکون دال) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای
شتر لاغری که گوشتش ذوب شده که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
دعای استسقاء و طلب
باران از این واژه استفاده نموده است.
حدبار (به کسر حاء و سکون دال) به معنای شتر لاغری که گوشتش ذوب شده آمده است.
جمع این واژه «حدابیر» آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در در دعای استسقاء فرموده: «اللَّهُمَّ خَرَجْنَا اِلَیْکَ حِینَ اعْتَکَرَتْ عَلَیْنَا حَدَابِیرُ السِّنِینَ وَ اَخْلَفَتْنَا مَخَایِلُ الْجُودِ؛
خدایا از شهر بیرون آمده و از تو باران می‌خواهیم در وقتی که بر ما شتران لاغر حمله آورده و ازدحام کرده و سال‌های گرسنگی ما را خسته و فرسوده کرده و ابرهایی که امید بارش دارند ولی نمی‌بارند.»
سید رضی در این خصوص می‌نویسد: واژه «حدابیر» جمع حدبار بوده و آن شتری است که راه رفتن او را لاغر کرده است که در بیان امام (علیه‌السلام) سال قحطی و گرسنگی به او تشبیه شده است.
این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «واژه حدبار»، ص۲۵۵.
