حدو (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَدو (بر وزن عقل) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای سوق دادن و بلند کردن صدا برای راندن
شتران، که
حضرت علی (علیه‌السلام) درخصوص آمادگی برای
آخرت، از این واژه استفاده نموده است.
حَدو (بر وزن عقل) به معنای سوق دادن و بلند کردن صدا برای راندن شتران، آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «حدا حدوا: رفع صوته بالحداء.»
واژه حُداء (به ضم حاء) به معنای صدایی که برای سوق دادن شتران است، می‌باشد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیان موعظه‌ای در خصوص آمادگی برای آخرت فرموده است: «
«فَاِنَّ الْغَایَةَ اَمَامَکُمْ وَ اِنَّ وَرَاءَکُمُ السَّاعَةَ تَحْدُوکُمْ، تَخَفَّفُوا تَلْحَقُوا، فَاِنَّمَا یُنْتَظَرُ بِاَوَّلِکُمْ آخِرُکُمْ»؛
بی گمان پایان کار (رستاخیز و قیامت و بهشت و دوزخ) در برابر شما است و عوامل مرگ، پیوسته شما را به پیش می‌راند. سبک‌بار شوید تا به قافله برسید! چراکه پیشینیان را برای رسیدن بازماندگان، نگه داشته‌اند! (و همه، در یک زمان، محشور خواهید شد).
»
سید رضی بر این باور است که این سخن بعد از کلام
خدا و
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) با هر کلامی سنجیده شود، بر آن برتری خواهد داشت و از جمله «تَخَفَّفُوا تَلْحَقُوا» کلامی کوتاه‌تر و پر معنی‌تر گفته نشده است.
این واژه ده بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حدو»، ص۲۵۸.
