حکم ریاکاری در انفاق (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در
قرآن کریم انفاق آلوده به ریا و تهی از نیت خالصانه، به قطعه سنگی تشبیه شده که بر آن لایه نازکی از
خاک باشد و با بارش
باران درشت قطره، صاف و بی‌ثمر رها شود، بنابراین
اخلاص در
انفاق شرط پذیرش و صحت آن است.
پرهیز از ریاکاری، در انفاق از لوازم پذیرش آن در پیشگاه حق متعال است: «یـایها الذین ءامنوا لاتبطـلوا صدقـتکم بالمن والاذی کالذی ینفق ماله رئاء الناس ولا یؤمن بالله والیوم الاخر فمثله کمثل صفوان علیه تراب فاصابه وابل فترکه صلدا لا یقدرون علی شیء مما کسبوا...؛
ای کسانی که
ایمان آورده اید! بخششهای خود را با منت و آزار،
باطل نسازید! همانند کسی که مال خود را برای نشان دادن به مردم، انفاق می‌کند، و به خدا و روز
رستاخیز ، ایمان نمی‌آورد، (کار او) همچون قطعه سنگی است که بر آن، (قشر نازکی از) خاک باشد، (و بذرهایی در آن افشانده شود،) و رگبار باران به آن برسد، (و همه خاکها و بذرها را بشوید،) و آن را صاف (و خالی از خاک و
بذر ) رها کند. آنها از کاری که انجام داده‌اند، چیزی به دست نمی‌آورند، و خداوند، جمعیت کافران را
هدایت نمیکند.»
چه تعبیر لطیف و رسا و گویائی؟! قطعه سنگ محکمی را در نظر بگیرید که قشر رقیقی از
خاک روی آن را پوشانده باشد و بذرهای مستعدی نیز در آن خاک افشانده شود و در معرض هوای آزاد و تابش آفتاب قرار گیرد، سپس باران دانه درشت پر برکتی بر آن ببارد، با اینکه تمام وسایل نمو و رشد در اینجا فراهم است، ولی به خاطر یک کمبود، همه چیز از بین میرود و این
باران کاری جز این نمیکند که آن قشر باریک را همراه بذرها می‌شوید و پراکنده می‌سازد و
سنگ سخت غیر قابل نفوذ را که هیچ گیاهی بر آن نمیروید با قیافه خشونت بارش آشکار می‌سازد، چرا که بذرها در محل نامناسبی افشانده شده بود، ظاهری آراسته و درونی خشن و غیر قابل نفوذ داشت و تنها قشر نازکی از خاک روی آن را گرفته بود، در حالی که پرورش
گیاه و درخت نیاز به خاک عمیقی دارد که برای پذیرش ریشه‌ها و ذخیره آب و
تغذیه گیاه آماده باشد، این گونه است اعمال ریاکارانه و انفاقهای آمیخته با منت و آزار که از دلهای سخت و قساوتمند سرچشمه می‌گیرد و صاحبانش هیچ بهرهای از آن نمیبرند و تمام زحماتشان بر
باد میرود.
«هـانتم هـؤلاء تدعون لتنفقوا فی سبیل الله فمنکم من یبخل ومن یبخل فانما یبخل عن نفسه والله الغنی وانتم الفقراء وان تتولوا یستبدل قومـا غیرکم ثم لا یکونوا امثــلکم؛
آری شما همان جمعیتی هستید که دعوت برای
انفاق در راه خدا می‌شوید و بعضی از شما بخل می‌ورزند، و هر کس بخل کند نسبت به خود بخل کرده است، و خداوند بینیاز است و شما همه نیازمندید و هرگاه سرپیچی کنید خداوند گروه دیگری را بجای شما می‌آورد که مانند شما نخواهند بود.»
این آیه به منزله استشهادی است برای بیان آیه قبلی، گویا فرموده : اگر خدا همه اموال شما را طلب کند، شما دچار
بخل خواهید شد، به شهادت اینکه خود شما وقتی دعوت می‌شوید که در راه
خدا انفاق کنید - با اینکه انفاق پاره‌ای از مال است - بعضی از شما بخل می‌ورزد، پس از این وضع روشن می‌شود که اگر خدا همه اموال شما را طلب کند بخل خواهید ورزید.
نتیجه انفاقها در دنیا به خود شما بازمی گردد، زیرا فاصله‌های طبقاتی کم می‌شود آرامش و
امنیت در جامعه حکمفرما می‌گردد،
محبت و صفا و صمیمیت جای کینه و
عداوت را می‌گیرد این پاداش دنیوی شما است، و هم در
آخرت در برابر هر
درهم و دیناری مواهب و نعمتهائی به شما ارزانی می‌دارد که هرگز به فکر بشری خطور نکرده است، بنابراین هر قدر بخل کنید به خودتان بخل کرده‌اید!
به تعبیر دیگر مساءله انفاق در اینجا بیشتر ناظر به انفاق برای
جهاد است و تعبیر به فی سبیل الله نیز تناسب با همین معنی دارد، و واضح است که هر گونه کمک به پیشرفت امر جهاد ضامن حفظ موجودیت و
استقلال و شرف یک جامعه است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم انفاق».
