رثّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَثّ (به فتح راء و ثاء مشدد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای كهنه و رثاثة به معنای كهنه شدن است. لفظ تنها دو بار در «نهج البلاغه» به كار رفته است.
رَثّ به معنای كهنه و رثاثة به معنای كهنه شدن است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف آدم جاهل و متكبّر فرموده:
«فَإِنْ نَزَلَتْ بِهِ إِحْدَى المُبْهَماتِ هَيّأَ لَها حَشْواً رَثّاً مِنْ رَأْيِهِ، ثُمَّ قَطَعَ بِهِ» «اگر چيزى از مبهم و ناشناخته‌ها پيش آيد، شى‌ء بى‌فايده و كهنه‌اى از رأى خويش را براى جواب آن آماده كرده و روى آن مى‌ايستد.»
(شرح‌های خطبه:
)
و درباره دنيا فرموده:
«فَكانَتْ كَيَوْم مَضَى وَ شَهْر انْقَضَى وَ صارَ جَديدُها رَثّاً وَ سَمينُها غَثّاً» «دنيا نسبت به انسان مانند روزى مى‌شود كه گذشته و يا ماهى كه منقضى شده است و تازه‌اش كهنه و فربه‌اش لاغر مى‌شود.»
(شرح‌های خطبه:
)
این لفظ دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «رَثّ»، ج۱، ص۴۳۲-۴۳۳.
