شر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

شَرّ (به فتح شین) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای بد و ضرر که حضرت علی (علیه‌السلام) در تعریف خیر و شر از این واژه استفاده نموده است.

---

شَرّ (به فتح شین) به معنای بد و ضرر آمده است.
راغب اصفهانی گوید: شرّ آنست که همه از آن اعراض می‌کنند. به عکس خیر
طبرسی فرموده: خیر نفع خوب و شرّ ضرر قبیح است.
• در حکمت ۳۸۷ فرموده: «ما خیر بخیر بعده النار و ما شر بشرّ بعده الجنّة» خوب نیست خوبی که بعدش آتش است و ضرر نیست‌ ضرریکه بعدش بهشت است. در
اقرب الموارد گوید: شرّ در «فلان شرّ الناس» اسم تفضیل است که همزه آن در اثر کثرت استعمال حذف شده است
علی هذا آنجا که فرموده: «شرّ الاخوان من تکلّف له» حکمت، ۴۷۹ «شرّ» اسم تفضیل است
«شریر: » مضرّ، مفسد و ظالم، جمع آن اشرار و شرار است.

---

این ماده در موارد زیادی در «نهج البلاغه» آمده است.

---