شنخوب (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُنْخُوب (به ضم شین) و
شِنْخاب (به کسر شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای قله و بالای کوه و جمع آن شناخیب است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
خلقت زمین و
علم خدا از این واژه استفاده نموده است.
شُنْخُوب (به ضم شین) و شِنْخاب (به کسر شین) به معنای قله و بالای کوه و جمع آن شناخیب است. «الشنخوب و الشنخاب: اعلی الجبل»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با خلقت زمین فرموده: «
«و عَدَّلَ حَرَکَاتِهَا بِالرَّاسِیَاتِ مِنْ جَلاَمِیدِهَا وَ ذَوَاتِ الشَّنَاخِیبِ الشُّمِّ مِنْ صَیَاخِیدِهَا فَسَکَنَتْ مِنَ الْمَیَدَانِ»؛
خداوند حرکات زمین را با کوه‌های ثابت و با کوه‌های سر به فلک کشیده و مرتفع، متعادل گردانید و زمین از بالا و پایین رفتن ایستاد.» «جلامید» جمع جلمود یعنی سنگ سخت «شم» مرتفع، «صیاخید» جمع صیخود: سنگ محکم.
• همچنین امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره علم حق تعالی فرموده: «
«عَالِمُ السِّرِّ مِنْ ضَمَائِرِ الْمُضْمِرِینَ... وَ عَوْمِ نَبَاتِ الْأَرْضِ فِی کُثْبَانِ الرِّمَالِ وَ مُسْتَقَرِّ ذَوَاتِ الْأَجْنِحَهِ بِذُرَا»؛
خدا عالم است به راز رازداران و عالم است... به شنا کردن و لغزیدن حشرات زمین در میان تپه‌های رمل و داناست به قرارگاه‌های پرندگان در بالای قله‌های جبال.»
این واژه فقط دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شنخوب»، ج۲، ص۵۸۵.
