|
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
وی در تهران زاده شد و مقدمات علوم را نزد پدر آموخت. پس از آن، نزد عالمان دیگری مانند شیخ عبدالنبی نوری و میرزا حسن کرمانشاهی درس خواند. در ۱۳۴۰ ق/ ۱۹۲۲ م، به نجف اشرف رفت و تا ۱۳۵۳ ق/ ۱۹۳۴ م، از محضر استادانی چون میرزای نائینی، آقا ضیاء عراقی (اراکی) و آقا سید ابوالحسن اصفهانی بهره یافت. سپس به تهران بازگشت. او در تهران در محلۀ حسن‌آباد اقامت گزید و در مسجد مجدالدوله اقامۀ جماعت می‌کرد و در خانۀ خود حوزۀ تدریس داشت. [۲]
شریف رازی، محمد، گنجینۀ دانشمندان،ج۴، ص۱۳۷۱، تهران، ۱۳۵۳ ش
[۳]
مطهری، مرتضى، خدمات متقابل اسلام و ایران،ج۲، ص۶۱۸،
[۴]
تهران، ۱۳۵۴ ش«مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، ص۵۴، تهران، ۱۳۴۵ ش، س ۱، شم ۲.
آملی فقیهی گوشه‌نشین، و از پذیرفتن مسئولیت ریاست گریزان بود و تا پایان زندگی نیز از نوشتن رسالۀ فتوایی خودداری کرد. جمعی از فقهای فاضل از محضرش بهره می‌بردند و بسیار گرامی‌اش می‌داشتند. وی در تهران درگذشت. از آثار او ست: حاشیه بر شرح منظومۀ سبزواری، حاشیه بر شرح اشارات ابوعلی، حاشیه بر مکاسب شیخ انصاری، شرح عروة الوثقى، و کتاب الصلوٰة (تقریرات میرزای نائینی)
آقابزرگ، طبقات اعلام الشیعة (قرن ۴)، مشهد، ۱۴۰۴ ق؛ شریف رازی، محمد، گنجینۀ دانشمندان، تهران، ۱۳۵۳ ش؛ «مختصری از شرح احوال و آثار استاد محمدتقی آملی»، معارف اسلامی، تهران، ۱۳۴۵ ش، س ۱، شم ۲؛ مطهری، مرتضى، خدمات متقابل اسلام و ایران، تهران، ۱۳۵۴ ش. مولوی، محمد علی،مرکز دائرة المعارف بزرگ اسلامی،دانشنامه تهران بزرگ، ج۱، ص ۴۵۷، برگرفته از مقاله شیخ محمد تقی آملی رده‌های این صفحه : علمای تهران
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
