صفت نبره
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صفت نبره: ادا شدن حرف با شدت، سنگینى، و بلندی است؛ ویکى از
صفات فرعی حروف می باشد.
"نبر" بلند کردن
صدا پس از پستى آن است .
از نظر
تجوید "نبر" یکى از
صفات فرعى یا
غیر متضاد و عارضى است که در آن، هنگام
تلفظ، حرف با شدت، سنگینى و بلندى ادا مى شود.
به
همزه که داراى این
صفت است حرف "منبوره" گویند، که منظور تیزى و
بلندی صدا است که در
حرف همزه وجود دارد و بعضى ها آن را تسهیل مى کنند؛ یعنى بینا بین مى خوانند، نه همزه تمام و نه الف تمام. بعضى مى گویند: همزه را از آن رو "منبوره" گفته اند که نبر به معناى بلندى است و همزه بلندترین
حروف است در صورت و در مقام ادا میل به بلندى و پهنى مى کند؛ پس به منظور تخفیف، به تسهیل
قرائت مى کنند، مانند: "یشاء، أنباء و أنبئهم".
نیز ر.ک: حرف منبوره
جمعی از محققان، مجله مبین، ص۸۷۵.
۱۳۷۷-خرمشاهی، بهاء الدین، دانش نامه قرآن وقرآن پژوهى، ص۲.
بیگلری، حسن، سرالبیان فى علوم القرآن، ص۱۷۴.
فاضل گروسی، عبد الحسین، تجویداستدلالى، ص۱۴۵-۱۴۷.
دانی، عثمان بن سعید، التحدیدفى الاتقان والتجوید، ص۱۲۰.
حمد، غانم قدوری، الدراسات الصوتیة عندعلماءالتجوید، ص۳۲۴.
بستانی، بطرس، محیط المحیط قاموس مطول للغة العربیة، ص۸۷۵.
مرکز اطلاعات ومدارک اسلامی.
