هر گاه لفظى سبب ظن ـ در نوع عقلا ـ به معنایى شود، آن معنا را " معنای ظاهر" آن لفظ می‌گویند؛ بنابراین، ظواهر الفاظ یعنى معناهایى که الفاظ در آنها ظهور دارد.
اگر قرینه عام یا خاص بر اراده یک معنا از لفظى آورده شود این قرینه سبب ظهور لفظ در آن معنا می‌گردد. البته آوردن قرینه در جایى لازم است که یا لفظ در غیر معنایى که برای آن وضع شده است، استعمال گردد و یا لفظ براى بیشتر از یک معنا و جداگانه وضع شده باشد.
مظفر، محمد رضا، اصول الفقه، ج ۲، ص۱۳۰. صدر، محمد باقر، دروس فى علم الاصول، ج ۱، ص۳۰۱.
مشکینی، علی، اصطلاحات الاصول، ص۲۳۲.
حیدری، علی نقی، اصول الاستنباط، ص۱۸۸.
نائینی، محمد حسین، اجودالتقریرات، ج ۲، ص۹۰.
فاضل لنکرانی، محمد، ایضاح الکفایة، ج ۴، ص۲۳۱.
