غیث (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
غَيْث (به فتح غین و سکون یاء) یکی از مفردات به کار رفته در
قرآن کریم به معنای
باران است.
غَيْث:
باران است.
طبرسی فرموده: بارانی كه در وقت حاجت آيد كه آن از
غوث است و آن نصرتى است كه در شدّت حاجت آيد و ضرر را از بين ببرد.
آیه:
(وَ هُوَ الَّذِي يُنَزِّلُ الْغَيْثَ مِنْ بَعْدِ ما قَنَطُوا) قول طبرسى را تقويت می‌كند، يعنى: «خدا آنست كه باران را پس از نوميدى مردم می‌آورد»، نوميدى در وقت
حاجت است.
اين لفظ در
آیه ۳۴ لقمان و
آیه ۲۰ حدید نيز آمده است.
(ثُمَّ يَأْتِي مِنْ بَعْدِ ذلِكَ عامٌ فِيهِ يُغاثُ النَّاسُ) «يُغاث» ممكن از غَوْث يا از غَيْث باشد، يعنى: «پس از آن سالى می‌آيد كه در آن مردم باران بيابند يا به‌وسيله باران و
نعمت خداوند يارى كرده شوند».
(وَ إِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغاثُوا بِماءٍ كَالْمُهْلِ) «
استغاثة» ممكن است از غَوْث يا از غَيْث باشد و در «غَوْث» گذشت.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "غیث"، ج۵، ص۱۳۷-۱۳۸.
