فند (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

فِنْد (به كسر فاء و سکون نون) از واژگان نهج البلاغه به معنای كوه بزرگ است.
این واژه فقط يک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---

فِنْد به معنای كوه بزرگ است.

---

به برخی از مواردی که در نهج البلاغه به‌کار رفته است، اشاره می‌شود:

۲.۱ - حکمت ۴۳۳

امیرالمومنین (علیه‌السلام) چون خبر شهادت مالک اشتر را شنيد فرمودند: «مَالِکٌ وَ مَا مَالِکٌ وَ اللَّهِ لَوْ کَانَ جَبَلاً لَکَانَ فِنْداً وَ لَوْ کَانَ حَجَراً لَکَانَ صَلْداً لاَ یَرْتَقِیهِ الْحَافِرُ وَ لاَ یُوفِی عَلَیْهِ الطَّائِرُ.» «مالك مالك چه بود به خدا اگر كوه بود كوه بزرگى بود و از سنگى بود سنگ خارائى بود، سمّ هيچ ستورى به آن كوه نرسد، و هيچ پرنده‌اى بر فراز آن بلند نشود» (شرح‌های حکمت: )

---

از این ماده یک مورد در «نهج البلاغه» آمده است.

---