قبیل (مفرداتقرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
قَبيل (به فتح قاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای قبيله،
کفیل و روبرو و
آشکار است.
قَبيل جمع قبيله،
کفیل و روبرو و
آشکار است.
اين هر سه معنى در كتب لغت و تفاسير يافته شده است.
راغب گويد: قبيل جمع قبيله است و آن جماعتى است كه بعضى بر بعضى رو كنند.
طبرسی فرموده: قبيل جماعتى است كه از قبايل مختلف باشد و اگر به يك
پدر و
مادر منتهى شود قبيله گويند.
(إِنَّهُ يَراكُمْ هُوَ وَ قَبِيلُهُ مِنْ حَيْثُ لا تَرَوْنَهُمْ) قبيل در آيه ظاهرا جمع قبيله است، يعنى: «واقع اين است كه
شیطان و اتباعش شما را مىبينند از جائی كه شما نمىبينيد».
(أَوْ تَأْتِيَ بِاللَّهِ وَ الْمَلائِكَةِ قَبِيلًا) قبيل در
آیه به معنى كفيل يا آشكار است، يعنى: «يا
خدا و
فرشتگان را روبرو آورى و ببينيم يا آنها را كفيل آورى كه
نبوّت تو را
ضمانت كنند».
(وَ جَعَلْناكُمْ شُعُوباً وَ قَبائِلَ لِتَعارَفُوا) «شما را ملتها و
طائفه قرار داديم تا همديگر را بشناسيد».
قرشی بنابی، علیاکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "قبل"، ج۵، ص۲۲۵-۲۲۶.