لحیه (مفردات‌قرآن)

لِحْیه (به کسر لام و سکون حاء) از واژگان قرآن کریم به معنای ریش است.

لِحْیه: ریش است.
در لغت آمده‌ لِحیة موی دو طرف صورت و چانه است و لَحْی استخوان فکّ و محلّ روئیدن لِحیة است.

(قالَ یَا بْنَ اُمَّ لا تَاْخُذْ بِلِحْیَتِی‌ وَ لا بِرَاْسِی‌) « پسر مادرم ریش و سر مرا مگیر»، آن کلام‌ هارون است نسبت به موسی (علیه‌السّلام).

این کلمه فقط یک بار در قرآن مجید یافت شده است.

۱.	↑ قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۶، ص۱۸۵.
۲.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۳۷۴.
۳.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۴۱.
۴.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ج۵، ص۴۱.
۵.	↑ طه/سوره۲۰، آیه۹۴.
۶.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۴، ص۱۹۴.
۷.	↑ طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۱۴، ص۲۷۰.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۷، ص۴۳.
۹.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۱۶، ص۶۴.