• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ماخذ قرائات

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مصادر و منابع حجیّت قرائت‌ها را ماخذ قرائات گویند.



قرائت از لحاظ شان و موقعیت همانند احادیث است و قواعد و ضوابطی دارد. اصطلاح «ماخذ قرائات» - که در کتاب‌های علوم قرآنی به «مصادر قرائات» و «منبع قرائت» هم تعبیر شده است- ناظر به منشا و ملاک اعتبار قرائت‌های قرآنی است. مآخذ و منابعی که اعتبار و حجیت قرائت‌های قرآنی به وسیله آنها سنجیده می‌شود، دو دسته روایات را شامل می‌شود: دسته‌ای از روایات که قرائت شنیده شده از زبان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و ائمه علیه‌السّلام را گزارش کرده‌اند، و دسته‌ای که نشان می‌دهد قرائتی از سوی قاری در حضور رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم و ائمه علیه‌السّلام ارائه شده و مخالفتی از سوی آنان ابراز نشده است.


اما مصاحف به تنهایی نمی‌توانستند ماخذ قرائت‌ها باشند؛ زیرا به علت عدم اعراب و اعجام و علل دیگر احتمال قرائت‌های مختلف در آن‌ها می‌رفته و پس از وضع اعراب و اعجام نیز، خط با همه علاماتش وافی به القای صوتیِ قرائات صحیح نبوده است.
[۱] فضلی، عبد الهادی، ۱۹۳۴-م، تاریخ قراءات قرآن کریم، ص۱۰.
[۲] کمالی دزفولی، علی، ۱۲۹۲ -، شناخت قرآن، ص۱۶.



۱. فضلی، عبد الهادی، ۱۹۳۴-م، تاریخ قراءات قرآن کریم، ص۱۰.
۲. کمالی دزفولی، علی، ۱۲۹۲ -، شناخت قرآن، ص۱۶.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «ماخذ قرائات».    



جعبه ابزار