مبالات
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مُبالاة (به ضم میم)، یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای اهتمام و توجه نمودن می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای خطاب به فرماندارش
ابوموسی اشعری و
امتحان الهی از این واژه استفاده نموده است.
مُبالاة (به ضم میم)، به معنای اهتمام و توجه نمودن آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بالاه مبالاة: اهتم به.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) نسبت به خبری که به او در خصوص فرماندارش ـ ابوموسی اشعری ـ داده شد مبنی بر بازداشتن مردم
کوفه از رفتن به
بصره باز می‌دارد؛ امام (علیه‌السلام) در ضمن
نامه‌ای به او نوشت: «فان کرهت فتنّح الی غیر رحب ... لتکفینّ و انت نائم حتی لا یقال این فلان و الله انّه لحقّ مع محقّ و ما ابالی ما صنع الملحدون و السّلام؛
حتما در
جنگ کفایت شده می‌شوی (بدون تو جنگ را تمام کرده و پیروز می‌شویم) در حالی‌که تو در خواب باشی و تا این‌که گفته نمی‌شود پس ابو موسی کجاست به
خدا جنگ در رکاب من کار حقّی است با امام حقّی، اعتنائی ندارم به آن‌چه
ملحدان کرده‌اند.» به‌همین جهت گرفتاری را «
بلاء» می‌گویند، که یک
امتحان است. چنان‌که امام (علیه‌السلام) در این خصوص نیز فرموده است: «و کل نعیم دون الجنّة فهو محقور و کل بلاء دون النار عافیة.»
«
بلوی»: به معنی امتحان و
مصیبت، هر دو می‌آید که جمع آن بلایا است. همچنین است «
بلیة.»
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «مبالات»، ص۱۵۶.
