ابوالحسن محمد بن عبداللّه (عبیداللّه) بن محمد سلامی قرشی مخزومی بغدادی در سال ۳۳۶ هجری در کرخ بغداد به دنیا آمد. او در جوانی شعر می‌سرود و با ادیبان معاصری چون ابوالفرج ببغا و ابوعثمان خالدی آشنا شد. وی در مدح حضرت علی (علیه‌السّلام) قصیده‌ای به نام قصیده سلامیّه سرود و به خاطر اشعارش به عنوان شاعری شیعی شناخته می‌شود. او در دربار عضدالدوله نیز مقام ویژه‌ای داشت. از آثارش می‌توان به تاریخ ولاة خراسان اشاره کرد. سلامی در سال ۳۹۳ هجری درگذشت.
سلامی در خردسالی شعر می‌سرود و بدین سبب متهم شد که اشعار از وی نیست و در مجلسی که خالدی، تعلفری و دیگران برای آزمودن وی برپا کردند، از او رفع اتهام شد.
ابوالحسن قصیده سلامیّه را در مدح حضرت امیرمؤمنان علی (علیه‌السّلام) سروده که مطلع آن چنین است: «سلام علی زمزم و الصفاء». ابوالقاسم حسن اقساسی نیز این قصیده را شرح کرده است.
