از كتب روایی فقهی و استدلالی فیض است كه در سال ۱۰۴۲ ق. نگاشته شده این كتاب دربردارنده همه ابواب فقه است. فیض با عنایت شدید به کتاب و سنت معصومین ـ علیهم السّلام ـ و گریز از به كارگیری دلایل عقلی و اجتهاد به رأی، راه نوی فرا روی پژوهشگران در علم فقه قرار داده است.
این كتاب از آغاز تألیف مورد توجه مجتهدان و محدثان بوده و تاكنون چهارده شرح و چندین حاشیه بر آن كتاب نگاشته شده كه از جمله آنها شرح آقا محمد باقر بهبهانی (بزرگ مجتهد قرن دوازدهم) شایان ذكر است.
[۱]. مقالات و بررسی ها، دفتر ۴۵ و ۴۶، دانشكده الهیات و معارف اسلامی تهران، ص ۵۸.
